Dit is wat er is gebeurd toen ik de sluitertijd van mijn camera op een tiental seconden heb gezet in de hal van Grand Central in New York. Een 50-tal seconden er voor had ik deze, crappy, foto gemaakt. De mensen staan precies niet echt stil.
LEO
We spent millions of dollars developing a pen for the astronauts that would work in zero gravity. Know what the Russians did?TOBY
Used a pencil?
The West Wing, S3E20.
De Amerikaanse krant The Statesman gebruikt de post-by-email functie van microblogsite Posterous om user generated content te verzamelen.
Stilaan beginnen alle excuses — budget, usability, gebrek aan een platform — weg te vallen om systematisch te experimenteren met user generated content. Toegegeven, het heeft een hoog thereifixedit-gehalte. Maar het is ook verdomd geniaal in zijn eenvoud.
Een eerste selectie vind je op Flickr.
De jetlag is bijna verteerd, iPhoto heeft zijn eerste lading foto’s verwerkt en de mailboxen zitten overvol; tijd om weer aan het werk te gaan. Het was een fantastische reis en, man, wat heb ik zin in een cheeseburger met barbecue-saus.
Ik ben dit aan het typen op mijn iPod, excuses voor de spellingsfouten en de telegramstijl. Foto’s volgen wanneer ik iets meer tijd heb.
We zitten op de Amtrak-trein van Boston naar Washington. Geen wifi. Die trip gaat ongeveer acht uur duren. Het is nu dinsdag 18 augustus, 10u23 plaatselijke tijd.
Bon, Amerika dus. Na een vlucht van acht uur met redelijk wat turbulentie kwamen we vrijdag op de middag aan in Newark. Pokkeheet en een loden zon. De bus naar Times Square ging vrij vlot, op een half uur stonden we er. De Licolntunnel, een van de toegangswegen tot Manhattan, is verbazend klein. Na inchecken in het Carter Hotel, zijn we ons eerste pintje gaan drinken aan Times Square.
Daarna was het tijd om de bus op te zoeken naar het stadion van The New York Giants om er een preseason game te bekijken tussen de The NY Jets en de St. Louis Rams.
Omdat we geen tickets hadden en ze er geen meer verkochten, hebben we tickets gekocht op de zwarte markt. Dat was tien dollar duurder. Het waren mooie plaatsen. Omdat ik een rugzak mee had moest ik mee naar het controlecentrum van de security, niet ver van de spelerskamers en op tien meter van het veld. Daar moest ik gewoon mijn rugzak in bewaring geven.
De wedstrijd zelf was vrij amusant, maar niet altijd even gemakkelijk te volgen. We hebben het debuut meegemaakt van rookie quarterback Mark Sanchez meegemaakt bij de Jets.
Hij mocht na een uurtje invallen en zijn eerste play was een mooie pass die zijn team een terreinwinst van 48 yards opleverde. Aangezien zijn voorganger zich toelegde op bescheiden ground plays, was het publiek dolenthousiast. De Jets verloren uiteindelijk met 20-23.
Het eten, ewel, vettig. Ik heb het op een pizza gehouden, Christophe op een broodje Italiaanse worst. Jürgen heeft zich gewaagd aan een football footlong. Dat is een halve liter verschillende sauzen, met daaronder ergens worst. “Genoeg vettigheid voor 1 reis.”
Zaterdagmorgen namen we de trein in Penn Station, NY naar Boston. Dat Amtrack-systeem is toch aanpassen: Slechts enkele minuten voor de trein aankomt, wordt het spoor afgeroepen. Daarna word je langs 1 deur binnengeleid op de trein. (Later meer.)
Als alles goed gaat, staan Christophe, ik en Jürgen binnen exact 24 uur aan te schuiven voor tickets voor een oefenmatch van The New York Jets. Daarmee begint onze Amerika-reis: New York, Boston, Washington, Philadelphia, New York. Ik kan al niet wachten.
Waarschijnlijk enkele updates op deze site en op Flickr tijdens de reis. De, eh, cool kids kunnen mij volgen op Twitter.
JOSH: You know what they did?
SAM: Yeah.
JOSH: They forgot to bring the funny.
S2E18, The West Wing
Recent begonnen Dana Milbank en Chris Cillizza, 2 gevierde en bekende journalisten van The Washington Post met een satirische video-rubriek “Mouth Piece Theatre”.
Ik heb te weinig van de clipjes gezien — de video’s zijn ondertussen van de site gehaald –, maar de reacties op het internet waren overtuigend negatief. De storm brak pas echt los toen ze in een van de filmpjes Hilary Clinton omschreven als een “mad bitch”.
Chris Cillizza heeft ondertussen al gereageerd over de stopzetting van de rubriek, maar het was duidelijk dat ze zich erg hebben geïnspireerd op The Daily Show en The Colbert Report.
Die shows zijn geen journalistiek, maar satire. De reden waarom ze toch als journalistiek worden aanzien, is omdat de gevestigde media enorme steken laat vallen in de Verenigde Staten.
Als er al iets journalistiek is aan The Daily Show, dan is het de research en niet de keuze van, of de satirische toon waarmee ze de onderwerpen belichten.
Freestyle journalistiek kan mooie dingen opleveren. Foreign Policy vergeleek enkele weken geleden Jay-Z en The Game met de geopolitieke verhoudingen tussen China en de VS. Nog grappiger was de reactie van The Game op de analyse van Foreign Policy.
Het staat buiten kijf dat journalisten moeten experimenteren op het web, maar ze staken beter hun pogingen om krampachtig virale video’s te lanceren.
Sinds begin augustus heb ik 2 nieuwe huisgenoten, Annelies en Kristof, in plaats van Nele en Katrien. Het waren 2 zeer mooie jaren met Nele en Katrien, en zoals dat gaat, zijn die voorbijgevlogen. De ‘nieuwe’ zijn alvast meer dan goedgekeurd, het belooft ook een mooie tijd te worden.
Een goede maand geleden begon de volksverhuizing.
Die frigo naar boven sleuren ging verbazend gemakkelijk.
Even hadden we noch tafel, noch zetel. Dat was een beetje improviseren.
En een maand later, na een allerlaatste spoedinterventie van Arnaud’s Liftservice — extreem aan te raden trouwens — voor een nieuwe sofa die luttele centimeters te groot bleek te zijn voor de trappenhal, staat het appartement weer een beetje op orde.
Meer foto’s op Flickr.
The New York Times heeft een mooie interactieve grafiek over de tijdsbesteding van de modale Amerikaan. Ik vraag mij af hoe die infografiek er zou uitzien op basis van de data van your.flowingdata.
Over infografieken gesproken; The Bygone Bureau interviewt een redacteur van GOOD magazine. De infografieken van dat magazine zijn fenomenaal.
Een Amerikaanse opmaker heeft het ontstaan van een frontpagina getwitterd.
Dat ziet er precies iets van CCI uit.
Binnen een tweetal weken vertrek ik op reis naar de Verenigde Staten. Samen met 2 vrienden — die al even grote VS-nerds zijn als mezelf — bezoek ik New York, Boston, Philadelphia, Washington (en terug New York).
Ik neem alvast mijn iPod Touch (2de generatie), Flip en Nikon D60 mee, maar ben nu aan het zoeken hoe ik op de meest elegante manier foto’s op mijn blog of op mijn flickr-account kan krijgen terwijl ik daar ben.
Ik heb al gedacht om een USB SD-Cardreader te kopen om zo gemakkelijk via internet-cafés enkele updates te versturen.
Het zou natuurlijk nog gemakkelijker zijn mocht ik de foto’s die op de SD-Card staan, op de een of andere manier op mijn iPoud Touch kunnen zetten.
Zijn er gadgetspecialisten die daar al ervaring mee hebben?
(Een soort iWay-accessoire en de Camera Connector van Apple worden niet meer ondersteund voor iPoud Touch.)
Welkom op de persoonlijke website van Stijn F. Ik heb geschiedenis gestudeerd aan de Universiteit Gent en ik werk als journalist voor het financieel-economische weekblad Trends. Ik schrijf voornamelijk over technologie(bedrijven) en supermarkten.
Contact: stijnf apenstaart gmail punt com